Paul Ivanovich Kazakov

Siergiej został skazany za udział w „masowych zamieszkach” w sprawie karnej, wszczętej w związku z protestami i starciami mieszkańców Pińska z siłami bezpieczeństwa w nocy z 9 na 10 sierpnia 2020 r. Ofiarami w sprawie było 109 policjantów i urzędników, którzy oprócz kary więzienia dla oskarżonych domagali się odszkodowania w wysokości około 530 tys. rubli.

W listopadzie 2024 roku karę Siergieja zaostrzono i został on przeniesiony do więzienia.

Andrei jest grodzieńskim dziennikarzem, publicystą i członkiem Związku Polaków na Białorusi. W 2011 roku został skazany na 3 lata więzienia z 2-letnim zawieszeniem kary za zniesławienie Łukaszenki. Został zwolniony za kaucją. W 2012 r. wszczęto przeciwko niemu nową sprawę karną za publikacje w mediach, ale w 2013 r. została ona umorzona z powodu braku dowodów popełnienia przestępstwa. Jesienią tego samego roku został zwolniony z odbywania kary w pierwszej sprawie.

25 marca 2021 roku Andriej został ponownie zatrzymany. Oskarżono go o podżeganie do nienawiści i wzywanie do sankcji. Zarzuty dotyczyły artykułów na temat protestów białoruskich w 2020 r., ochrony mniejszości polskiej i publikacji na temat sowieckiego ataku na Polskę w 1939 r. Spędził ponad 1,5 roku w areszcie tymczasowym i został skazany w lutym 2023 r.

Wiadomo, że Andriej odmówił napisania petycji o ułaskawienie. Obecnie nadal poddawany jest presji, pozbawiany jest możliwości widzeń i dostarczania paczek. Nie ma też od niego żadnych telefonów.

Denis jest dziennikarzem i redaktorem-wolontariuszem białoruskiej wersji InformNapalmu, niezależnym korespondentem gazety Nowaja Czas. Jego śledztwa dotyczyły wpływu „rosyjskiego świata” na Białoruś i Syrię, budownictwa w Kuropatach oraz przejścia byłych funkcjonariuszy Berkutu do białoruskich sił bezpieczeństwa.

W marcu 2021 roku został zatrzymany przez funkcjonariuszy KGB pod zarzutem „ingerencji w działalność policji”. Przeszukania przeprowadzono w jego mieszkaniu, mieszkaniu jego matki i mieszkaniu jego 95-letniej babci. W 2022 roku okazało się, że oskarżono go również o współpracę z ukraińskim wywiadem.

We wrześniu 2022 r. Denis został skazany na podstawie artykułów o „zdradzie stanu” i „ingerencji w działalność funkcjonariusza służb wewnętrznych”, ale ten ostatni zarzut został później zastąpiony zarzutem „nielegalnego gromadzenia lub rozpowszechniania danych dotyczących życia osobistego”.

W czerwcu 2023 r. został przeniesiony do więzienia o zaostrzonym rygorze, nie informując o tym rodziny ani prawnika.

W kwietniu 2024 roku więźniowi politycznemu odebrano przesyłki, a wysyłanie witamin wymaga teraz zgody lekarza więziennego.

Pierwszy raz Jurij został skazany, jak wynika z zarzutów, we wrześniu 2020 r., kiedy podczas spaceru z przyjaciółmi w pobliżu hotelu Molodezhnaya w trakcie rozmowy pociągnął za flagę narodową, która ostatecznie spadła.

W listopadzie 2021 r. zmieniono mu wyrok i wysłano go do kolonii karnej.

W styczniu 2022 roku został zwolniony po odbyciu pełnej kary.

15 lutego 2022 r. Jurij został ponownie zatrzymany w ramach postępowania karnego wszczętego na podstawie artykułu „pomoc w działalności ekstremistycznej”. Został aresztowany administracyjnie, w trakcie czego odwiedzili go funkcjonariusze KGB. Na skutek pobicia podejrzewano, że ma złamane żebra. Sprawa karna nie została zamknięta.

W maju 2022 r. został ponownie zatrzymany w Rosji w związku z listą osób poszukiwanych, a w październiku tego samego roku został ekstradowany na Białoruś, choć formalnie sprawa ekstradycyjna została zamknięta 26 września 2022 r.

W styczniu 2023 r. Jurij został ponownie skazany za pomaganie innym więźniom politycznym w uzyskaniu wsparcia od fundacji. Podczas rozprawy nie przyznał się do winy i odmówił składania zeznań.

W maju 2024 r. zwiększono mu karę i przeniesiono go do więzienia do końca odbywania kary.

Dmitry został zatrzymany i skazany za rzucenie koktajlem Mołotowa w stronę personelu wojskowego w dniu 10 sierpnia 2020 r. Według śledczych butelki zostały przetransportowane do centrum Homla przez Leonida Kovaleva, który je ukrył, a wieczorem tego samego dnia przekazał je Dmitrijowi i Nikicie Zolotorevów z propozycją podpalenia budynku, autobusu lub wóz ryżowy. Dmitry częściowo przyznał się do winy, tłumacząc, że rzucił „koktajl”, aby zyskać na czasie i uniknąć aresztowania.

W grudniu 2021 r. został przeniesiony do więzienia za „złośliwe nieposłuszeństwo wobec wymogów administracji Zakładu Karnego”.

Wiktor został zatrzymany 18 października 2020 r. po proteście „Marsz Partyzancki”. Widząc siły bezpieczeństwa, próbował uciekać, ale został powalony i upadł wraz z policjantem, który doznał złamania. Victor został dotkliwie pobity i trafił do szpitala. Na rozprawie zarzucił stosowanie tortur, ale został skazany za rzekome potrącenie policjanta podczas zamieszek, bez przyznania się do winy.

Latem 2021 roku został ponownie skazany na podstawie artykułu „złośliwe nieposłuszeństwo wobec wymogów administracji zakładu karnego”. Artykuł ten dotyczy więźniów, którzy odmawiają współpracy z administracją oraz za fikcyjne naruszenia. W rezultacie jego łączny wyrok wyniósł 7 lat.

W grudniu 2023 r. zaostrzono warunki przetrzymywania Wiktora i przeniesiono go do reżimu więziennego.

Władimir został zatrzymany 18 sierpnia 2020 r. w ramach tzw. „sprawy Korelicza” związanej z rzekomymi zamieszkami w Korelichi i Nowogródku po wyborach prezydenckich. Został skazany pod zarzutem „organizowania masowych zamieszek” i znieważenia Łukaszenki.

W kolonii poprawczej nr 17 Władimir był ofiarą systematycznego bicia i uprzedzonego traktowania, w tym częstego przenoszenia do celi karnej i pomieszczeń o charakterze celi.

W kwietniu 2023 roku zaostrzono mu karę i przeniesiono go do więzienia.

Nikita został aresztowany za spryskanie gazem twarzy funkcjonariusza policji prewencyjnej, gdy ten próbował chronić osobę na proteście. Został pobity, obcięto mu włosy nożem i spryskano mu twarz gazem. W grudniu 2020 r. został skazany na cztery lata ograniczenia wolności, ale prokuratorowi udało się później zwiększyć karę do dwóch i pół roku więzienia. Nikita nie stawił się w sądzie, przekazując przez znajomego, że na sali sądowej zaplanowano arbitralne zatrzymania, grożąc jemu i innym.

Przebywał na przymusowym wygnaniu.

Pod koniec marca 2025 roku okazało się, że Nikita, który ukrywał się przed wyrokiem przez cztery lata, został zatrzymany w Grodnie. Jak poinformowało MSW, mężczyzna został zatrzymany, nie miał przy sobie dokumentów, dlatego został poproszony o udanie się na posterunek. Nikita stawiał opór policjantom i rzekomo złamał rękę jednemu z nich. Podaje się, że mężczyzna był poszukiwany za rzekome „rozpylenie kanistra z gazem w twarz funkcjonariuszom organów ścigania” w sierpniu 2020 roku. Za to wszczęto przeciwko niemu postępowanie karne. Opuścił kraj, ale następnie nielegalnie wrócił na Białoruś.

Od 13 maja 2025 r. nie ma żadnych informacji o więźniu politycznym. Zakaz korespondencji i przesyłek do niego. Brak również informacji o sprawie Nikity i terminie rozprawy. Ponadto informuje się , że śledczy w sprawie więźnia politycznego ma zakaz informowania krewnych i przyjaciół Nikity o stanie i postępach w sprawie.

Nikitę zatrzymano w październiku 2019 r. i skazano za ataki na budynki Aresztu Śledczego nr 1 i Sądu Miejskiego w Mińsku w ramach solidarności z więźniami politycznymi. Początkowo skazano go na 7 lat więzienia, ale po apelacji karę zmniejszono do 4 lat. W maju 2020 r. Nikitę przeniesiono do więzienia.

W marcu 2022 r. został ponownie skazany za „umyślne nieposłuszeństwo wobec poleceń funkcjonariuszy służby więziennej”, co jest zarzutem często stawianym więźniom odmawiającym współpracy z funkcjonariuszami więziennymi. W marcu 2023 r. został ponownie przeniesiony do więzienia.

Przez cały okres pobytu w więzieniu Nikita jest pod ciągłą presją. Często trafia do izolatki, gdzie przetrzymuje się go w izolacji przez dziesiątki dni. Nie wolno mu odwiedzać rodziny, ogranicza się jego korespondencję i konfiskuje jego rzeczy osobiste. W odpowiedzi na trudne warunki przetrzymywania Nikita protestuje głodówkami i odmawia spełnienia żądań władz. Regularnie grożą mu także kary za drobne wykroczenia, na przykład niesprzątanie dziedzińca lub niekomunikację międzykomórkową.

Trzy miesiące przed zwolnieniem, w lutym 2025 r., Nikita odbył kolejną rozprawę sądową pod zarzutem „złośliwego nieposłuszeństwa wobec żądań administracji zakładu karnego”, w wyniku której został skazany na kolejny rok więzienia.

Do grudnia 2024 r. Nikita spędziła łącznie 568 dni w izolacji, w tym 2 miesiące ciągłej izolacji.

Viktor został aresztowany 4 stycznia 2020 r. w ramach kryminalnej „sprawy Autukhovicha” i oskarżony o udział w „organizacji terrorystycznej” zaangażowanej w podpalenia policyjnych obiektów. Został skazany za „udział w organizacji przestępczej”, „próbę przejęcia władzy”, „nielegalne działania związane z bronią palną” i „nielegalne przemieszczanie broni palnej przez granicę celną”.

W 2024 roku Viktor został ponownie skazany za „złośliwe nieposłuszeństwo wobec żądań administracji kolonii”. Od lutego 2025 roku przebywał w celi (PKT), a w maju tego samego roku dowiedziano się o nowym wyroku na podstawie tego samego artykułu, który jest często stosowany wobec więźniów za odmowę współpracy z administracją. W rezultacie łączny okres pozbawienia wolności wyniósł 22 lata i 6 miesięcy.

3 lipca 2025 roku rozpatrzono apelację Victora .

Znana osoba publiczna, wcześniej należąca do Zjednoczonej Partii Obywatelskiej, została zatrzymana 4 stycznia 2021 r. w ramach „sprawy Autuchowicza” i oskarżona o udział w „organizacji terrorystycznej” związanej z podpaleniem mienia policyjnego. Olga została skazana za „udział w organizacji przestępczej”, „próbę przejęcia władzy”, „podżeganie do nienawiści”, „nawoływanie do sankcji” i „nielegalne działania z użyciem broni”.

W areszcie u więźnia politycznego podejrzewano cukrzycę. W marcu 2024 r. została ponownie skazana za „złośliwe nieposłuszeństwo wobec wymagań administracji kolonii”.

Władimir został zatrzymany 30 grudnia 2020 r. w ramach kryminalnej „sprawy Autuchowicza” pod zarzutem „przygotowania ataku terrorystycznego”, jednak zarzut ten został później wycofany. W maju 2021 r. został skazany za „przemoc wobec urzędnika”. W toku śledztwa stwierdzono, że podczas zatrzymania groził śledczym i rozbijał telefon komórkowy.

Rozpatrywanie „sprawy Autuchowicza” rozpoczęło się w maju 2022 r. Podczas procesu Władimir był kilkakrotnie usuwany z przesłuchań i osadzany w celi karnej. Na jednym z czerwcowych spotkań umieszczono go w klatce w samej bieliźnie, z rękami przykutymi do krat. W odpowiedzi Władimir rozpoczął strajk głodowy, który prowadził przez 11 dni. W tej sprawie został skazany za „tworzenie organizacji przestępczej” i „próbę przejęcia władzy”.

W grudniu 2022 roku Władimirowi postawiono nowy zarzut znieważenia prokurator Ludmiły Gerasimenko, która reprezentowała prokuraturę w „sprawie Autuchowicza”, za co dodano dodatkowy wyrok. W rezultacie został skazany na 20 lat kolonii o zaostrzonym rygorze.

W październiku 2023 roku został przeniesiony do reżimu więziennego.

Irina została zatrzymana w grudniu 2020 r. wraz z synem w ramach kryminalnej „sprawy Autuchowicza”. Władze nazwały Mikałaja Autuchowicza „organizatorem i przywódcą grupy terrorystycznej”. Została oskarżona o udział w „organizacji terrorystycznej” zajmującej się paleniem mienia funkcjonariuszy policji. Irina została skazana za „udział w organizacji przestępczej”, „akt terroryzmu”, „próbę przejęcia władzy”, a także udział w wiecu protestacyjnym, który odbył się we wrześniu 2020 r. w Brześciu.

Paweł, syn prawosławnego księdza i pracownik wydziału egzekucji przymusowej obwodu leninskiego miasta Brześć, został zatrzymany 1 grudnia 2020 r. wraz z rodzicami w ramach karnej „sprawy Autuchowicza”. Władze nazwały Mikałaja Autuchowicza „organizatorem i przywódcą grupy terrorystycznej”. Paweł został skazany za „udział w organizacji przestępczej”, „akt terroryzmu”, „próbę przejęcia władzy” i „nielegalne działania dotyczące broni palnej”.

W październiku 2023 roku został przeniesiony do reżimu więziennego.

Ljubow, żona księdza prawosławnego, została zatrzymana 1 grudnia 2020 r. wraz z mężem i synem w ramach kryminalnej „sprawy Autuchowicza”. Władze nazwały Mikałaja Autuchowicza „organizatorem i przywódcą grupy terrorystycznej”. Według śledztwa pomagała Autuchowiczowi zbierać informacje o funkcjonariuszach organów ścigania i zapewniała mieszkania, w których uczestnicy „sprawy” trzymali broń. Ljubow został skazany za „udział w organizacji przestępczej”, „akt terroryzmu”, „próbę przejęcia władzy” i „nielegalne działania dotyczące broni palnej”.