Палітвязні

Былы выкладчык кафедры сувязі БДУІР. Гэта кафедра прызначана для падрыхтоўкі кадравых афіцэраў для Узброеных сіл і іншых сілавых структур і ведамстваў РБ. Спачатку Мікалаю прызначылі арышт па адміністрацыйным пратаколе, а потым перазатрымалі ў межах крымінальнай справы. Быў асуджаны за тры донаты, якія мужчына зрабіў у жніўні 2020 года.

З моманту этапа ў калонію Міхаіл адбыў 180 сутак у ШІЗА, потым знаходзіўся ў ПКТ.

Па стане на красавік 2025 года пераведзены на турэмны рэжым у турму № 4 .

пад вартай з 1 чэрвеня 2021 года. Ён адмовіўся ад адваката, бо ўпэўнены, што зможа сам паспяхова абараняць сябе.

Андрэя Навіцкага прызналі вінаватым у тым, што ён браў удзел у маршах 27 верасня 2020 года, трымаў на выцягнутых руках БЧБ-сцяг, публічна выкрыкваў лозунгі. Ён жа прыняў удзел у маршы 11 кастрычніка на вул. Кальварыйская і інш. Пераможцаў, дзе ў тым ліку "апрануў на плечы БЧБ-сцяг і прадэманстраваў сціснуты кулак з выцягнутай уверх рукой" . У падобных дзеяньнях яго абвінавачваюць па падзеях 25 кастрычніка. Таксама яго прызналі вінаватым у тым, што не пазней за 7 снежня 2020 года ён абразіў Лукашэнку ў YouTube. Таксама Андрэя Навіцкага асудзілі за тое, што не пазней за 27 студзеня 2021 года ён набыў сыпкае рэчыва і незаконна захоўваў і перавозіў яго, не паведаміўшы ўпаўнаважаныя органы.

13 чэрвеня 2022 года ў судзе Бабруйскага раёна і г. Бабруйска адбыўся працэс па арт.411, у выніку якога палітвязню дадалі яшчэ чатыры месяцы зняволення і змянілі рэжым з узмоцненага на строгі.

17 студзеня 2023 г. палітвязня зноў судзілі па арт. 411 КК. Прыгавор невядомы.

Пераведзены ў ВК №20 .

З красавіка 2024 г. і па стане на пачатак снежня гэтага ж года родныя нічога не ведаюць пра Андрэя, на іх запыт да адміністрацыі калоніі прыйшла адпіска , паводле якой палітвязень, нібыта, сам усё раскажа "праз перапіску", але лістоў ад яго няма.

Алена з 2020 года падвяргалася сістэматычнаму пераследу па палітычных матывах: яе затрымлівалі і арыштоўвалі па адміністрацыйных артыкулах 17 разоў, а таксама аштрафавалі ўвогуле на 173 базавыя велічыні. У яе доме неаднаразова праводзіліся ператрусы.

У траўні 2021 года Алену асудзілі за «ўдзел у групавых дзеяннях, якія груба парушаюць грамадскі парадак» — у межах крымінальнай справы, распачатай пасля акцыі пратэсту 13 верасня 2020 года ў Брэсце, дзе ўдзельнікі спявалі песні і вадзілі карагоды. свабоды без накіравання ва ўстанову.

У верасні таго ж года Алену паўторна асудзілі — за «абразу Лукашэнкі». Па сукупнасці прысудаў тэрмін склаў тры гады «хатняй хіміі».

У студзені 2022 году яе затрымалі за «парушэньне адбываньня пакараньня» і прызначылі 15 сутак адміністрацыйнага арышту.

У красавіку 2023 года Алену зноў асудзілі па артыкуле «злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі калоніі» Гэты артыкул часта ўжываюць да зняволеных, якія адмаўляюцца ад супрацоўніцтва з адміністрацыяй, за выдуманыя парушэнні.

Вядома, што да Алены ўвесь час ужываецца фізічны і псіхалагічны ціск. Яе рэгулярна змяшчаюць у ШІЗА і ПКТ, пазбаўляюць амаль усіх перадач, званкоў, спатканняў, а таксама скарацілі атаварку з трох базавых велічынь да адной.

У лютым 2025 года ад Паліны Шарэнда-Панасюк стала вядома, што Алену зноў змясцілі ў ПКТ: «Пасля некалькіх тыдняў у ШІЗА яна была пераведзена ў ПКТ. Гэта 99%, што супраць яе зноў будуць фабрыкаваць 411-ы артыкул».

Мікалай - лідэр незарэгістраванай Беларускай сацыял-дэмакратычнай партыі (Народная Грамада), былы кандыдат у прэзідэнты, падпалкоўнік запасу, кандыдат тэхнічных навук. Адзін з заснавальнікаў Беларускага аб'яднання вайскоўцаў. Неаднаразова быў у зняволенні па палітычных матывах.

У 1990-х арганізаваў пратэсты, у тым ліку «Менскую вясну» і марш 1999 года.

У 2004 годзе ўзначаліў вулічныя пратэсты супраць фальсіфікацыі рэферэндуму, пасля чаго ў 2005 годзе быў асуджаны на 3 гады абмежавання волі. У сувязі з аб'яўленай у гонар 60-годдзя Перамогі амністыяй тэрмін пакарання быў скарочаны на год. У 2010 годзе ўдзельнічаў у прэзідэнцкай кампаніі і пратэстах у Мінску, пасля чаго быў затрыманы і ў 2011 годзе асуджаны на 6 гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму. У студзені 2012 года і ў маі 2015 года ўмовы пакарання былі больш жорсткімі, у выніку чаго ён знаходзіўся на турэмным рэжыме. Вызвалены ў жніўні 2015 года ў рамках памілавання.

Пасля выхаду працягнуў палітычную дзейнасць і ўдзел у вулічных акцыях. У 2016 годзе з яго ініцыятывы быў створаны Беларускі нацыянальны кангрэс. У 2020 годзе выступіў у падтрымку жонкі іншага незарэгістраванага кандыдата - сацыяльнага блогера Сяргея Ціханоўскага - Святланы Ціханоўскай . Чарговы раз Мікола быў затрыманы 31 траўня 2020 года па дарозе на яе перадвыбарчы пікет. Першапачаткова ён атрымаў 15 сутак адміністратыўнага арышту, але так і не выйшаў на волю. Пасля, у снежні 2021 года, яго асудзілі па крымінальнай справе за "арганізацыю масавых беспарадкаў".

Па дадзеных праваабаронцаў, фігуранты "справы" абавязаныя выплаціць кампенсацыю ў памеры 29 мільёнаў рублёў.

11 верасня 2025 года стала вядома, што 52 вязні беларускага рэжыму прымусова перамясцілі на тэрыторыю Літвы. У ліку вызваленых Мікола Статкевіч. Пры гэтым Мікалай адмовіўся пакідаць тэрыторыю Беларусі, для гэтага яму давялося выбіць нагой дзверы ў аўтобусе. Пасля некалькіх гадзінаў чакання на нейтральнай паласе, ён вярнуўся на тэрыторыю РБ. Як стала вядома толькі праз два месяцы, яго зноў узялі пад варту. Дакладнае месцазнаходжанне невядома.

Віктар — беларускі бізнэсмэн і грамадскі дзеяч. Ён заснаваў міжнародны фонд "Шанц", ініцыяваў праекты "Тэарт" і "Арт-Беларусь", дзякуючы якім у краіну былі вернуты творы мастацтва. Пад яго кіраўніцтвам Белгазпрамбанк увайшоў у лік найбуйнейшых банкаў Беларусі. У 2020 годзе вылучыў сваю кандыдатуру на прэзідэнцкіх выбарах, што прыцягнула шырокую падтрымку, у выніку чаго ў чэрвені 2020 года быў затрыманы і пазней асуджаны па эканамічных артыкулах.

Уладзімір, былы сілавік і валанцёр каманды кандыдата ў прэзідэнты Святланы Ціханоўскай, быў арыштаваны 4 чэрвеня 2020 года і асуджаны ў чэрвені 2021 года па "справе Ціханоўскага". Крымінальная справа была ўзбуджана пасля пікету, які адбыўся 29 траўня 2020 года ў Гродне, дзе былі затрыманы Сяргей Ціханоўскі і яго прыхільнікі.

У 2022 годзе Ўладзімір быў пераведзены на турэмны рэжым.

У ліпені 2023 года ён быў паўторна асуджаны — за "злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі калоніі".

З верасня 2023 года Уладзіміра ўтрымліваюць у рэжыме інкамунікада, яго змясцілі ў памяшканне камернага тыпу (ПКТ), яму рэгулярна выпісваюць новыя дысцыплінарныя парушэнні. Яго таксама пазбавілі перадач, спатканняў і тэлефонных званкоў.

У лютым 2025 года адбыўся трэці суд па артыкуле "злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі калоніі". Па дадзеным артыкуле судзяць зняволеных, якія адмаўляюцца ад супрацоўніцтва з адміністрацыяй, на падставе меркаваных парушэнняў. У выніку ягоны агульны тэрмін пазбаўлення волі склаў 6 гадоў.

Актывіст анархісцкага руху Аляксандр быў затрыманы 12 жніўня 2020 года і асуджаны па шэрагу крымінальных артыкулаў. Раней, у 2010 годзе, ён ужо адбываў пакаранне па "справе анархістаў".

У 2022 годзе яго прыгаварылі да 17 гадоў калоніі, а ў лютым 2023 года Вярхоўны суд скараціў тэрмін на 3 месяцы.

У чэрвені 2024 года Аляксандра зноў абвінавацілі па артыкуле за "злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі калоніі", і яму дадалі яшчэ адзін год зняволення.

У ліпені 2024 года была затрымана яго маці, Таццяна Францкевіч, паводле абвінавачання ва "ўдзеле ў экстрэмісцкім фарміраванні". Разам з ёй затрымалі яе сястру Наталлю Лабацэвіч, маці былога палітвязня Іллі Лабацэвіча.

Адвакат і член прэзідыума Каардынацыйнай рады па ўрэгуляванні палітычнага крызісу.

Максім быў затрыманы 9 верасня 2020 года і абвінавачаны ў змове і экстрэмісцкай дзейнасці, у тым ліку публічныя заклікі да захопу ўлады і дзеянняў, якія пагражаюць нацыянальнай бяспецы, з выкарыстаннем СМІ і інтэрнэту.

Марыя — член прэзідыума Каардынацыйнай рады і кіраўнік штаба Віктара Бабарыка — была выкрадзена 7 верасня 2020 года і вывезена да беларуска-ўкраінскай мяжы для выправаджэння. Яна парвала пашпарт і адмовілася пакідаць краіну. 9 верасня яе затрымалі і змясцілі пад варту.

У верасні 2021 года яе асудзілі па артыкулах: «змова з мэтай захопу ўлады неканстытуцыйным шляхам», «заклікі да дзеянняў супраць нацыянальнай бяспекі» і «стварэнне экстрэмісцкага фармавання».

У лістападзе 2022 года Марыя перанесла аперацыю з-за прабадной язвы і перытанітам. З сакавіка 2023 года знаходзілася ў ПКТ. З-за праблем са здароўем не працавала, яе суправаджалі нават на пастраенні.

Марыя доўгі час утрымлівалася ў рэжыме інкамунікада. Улетку 2024 года стала вядома, што адміністрацыя ізалявала яе ад іншых зняволеных, з ёй увесь час знаходзіліся ахоўніцы. 12 лістапада 2024 года яна ўпершыню за 18 месяцаў сустрэлася з бацькам.

Сустрэча прайшла ў турэмным шпіталі, і дакладна невядома, ці знаходзілася яна на лячэнні ці яе прывялі туды з ПКТ. Да гэтага ад Марыі не было ніякай сувязі, а пра яе стан рабілася вядома толькі са слоў іншых зняволеных.

Пасля гэтай сустрэчы яна зноў была пазбаўлена сувязі з навакольным светам і працягвае ўтрымлівацца ў рэжыме інкамунікада.

У лютым 2025 года яе сястра паведаміла, што Марыю вярнулі ў атрад і выказала спадзяванне на аднаўленне сувязі.

Член каманды YouTube-канала «Краіна для жыцця», вадзіцель аўтадома, жыў у горадзе Старыя Дарогі Мінскай вобласці.

Затрыманы падчас пікету па збору падпісаў за Святлану Ціханоўскую ў Гродне 29 мая 2020 года.

13 ліпеня 2023 г. стала вядома, што палітвязня перавялі на турэмны рэжым тэрмінам на 2 гады. Аляксандру некалькі разоў прапанавалі пісаць заяву на памілаванне, але ён адмовіўся.